Zapraszamy Was z dziećmi w wieku co najmniej 10 lat do Czarnej Jachty, domu położonego przy Szlaku Legend Mazurskich, na skarpie nad jeziorem Żywy, we wsi o tej samej nazwie. Zamiast piaszczystej plaży mamy dla Was nad jeziorem całkiem duży kawałek trawy, na której można poleżeć i popatrzeć w niebo. Dom stoi tuż przy drodze, ale jest to „droga donikąd”. Asfalt kończy się 500 metrów od nas. Samochodów przejeżdża tu dziennie mniej, niż w mieście na jednej zmianie świateł. W czasie prac w polu częściej usłyszycie ciągniki i kombajny, ale tak to już na wsi jest. Wieś pomału staje się coraz bardziej turystyczna, więc czasami może się zdarzyć, że wieczorem usłyszycie muzykę dochodzącą z sąsiedztwa, ale to raczej wyjątek niż reguła.

Będą się tu dobrze czuli Ci, którzy: lubią spędzić czas w ciszy i spokoju, na leżaku z książką albo kieliszkiem wina w ręku, lubią wyjść rano na rower albo spacer po okolicznych polnych i leśnych drogach, i wrócić z niego po kilku godzinach, lubią pływać po jeziorze wpław, łódką, albo kajakiem, lubią wsiąść w samochód i zwiedzać okoliczne atrakcje bliskie i dalekie, potrafią spędzić urlop bez telewizora i wifi, potrafią spędzić czas przy ognisku z gitarą, a nie głośnikiem, nie lubią na urlopie chodzić w garniturach i eleganckich sukniach. We wsi Żywy nie ma: sklepu (najbliższe w Kruklankach – 10 km), ale objazdowy z podstawowymi artykułami przyjeżdża niemal codziennie, kościoła, baru, apteki, restauracji ani przystanku autobusowego Są za to sympatyczni Sąsiedzi, ładne widoki, bocianie gniazdo, żurawie za górką, gwiazdy w jeziorze i siłownia na świeżym powietrzu przy plaży gminnej. W gościnę przylatuje biała czapla.

„…Lekki wiaterek rozgonił roje drobnej meszki, naciągnął szary obłok na księżyc, przyćmił blade gwiazdy i przyniósł ochłodę. Niebo zdało się Augustowi wyjątkowo piękne. Skierował wzrok na ścianę lasu za jeziorem. Przetarł oczy, nie dowierzał wzrokowi. Czyżby zjawa? Tymczasem zza Gawlickiego Boru wypływała na nieboskłon wielka, rozwidlona, czarna jak smoła stwora. Rosła, potężniała, przesłaniała już pół nieba. Wystrzelały z niej długie języki, łączyły się z pojedynczymi łachami w jeszcze czarniejsze i groźniejsze widziadło. Przerażony August dostrzegł zupełnie wyraźnie maszty, wydęte żagle, ostro zakończoną rufę i ogromny kadłub. W oddali wicher mocował się z lasem, odległy szum wypełnił powietrze. – Czarna Jachta! – wyrwało się ze ściśniętego gardła. – Karol! Czarna Jachta!- krzyczał. Zerwał się Karol, spojrzał w niebo, ukrył twarz w dłoniach. Bał się. Na jezioro runął wicher. …” Tekst pochodzi z książki „Mazurskie opowieści” autorstwa Jadwigi Trassenberg. Wydawca: „Z bliska” Gołdap 2005